17.05.2021, Ewelina Kucharska
Wczoraj, 16 maja, obchodziliśmy 119. rocznicę urodzin Jana Kiepury – człowieka wyjątkowego, światowej sławy śpiewaka i aktora, w którym niejedna kobieta się podkochiwała. Przy tej okazji warto przypomnieć postać polskiego tenora.
Jan Kiepura urodził się w Sosnowcu i już od najmłodszych lat przejawiał talent muzyczny. Aktywnie uczęszczał do szkolnego chóru. Lubił także grać w piłkę. Doznał urazu nosa, co wpłynęło na jego późniejszą karierę muzyczną. Kontuzja spowodowała trwały problem z oddychaniem, wpływając tym samym na barwę głosu Kiepury. Jako zaledwie 17-letni chłopiec wziął udział w I powstaniu śląskim. W późniejszych latach, zgodnie z wolą ojca, studiował prawo na Uniwersytecie Warszawskim. W tym czasie zdecydował się także rozwijać swoją pasję i w tajemnicy przed ojcem pobierał lekcje śpiewu.
Rozwijanie talentu nie poszło na marne – już w 1924 roku Jan Kiepura zagrał pierwszy koncert w Sosnowcu, a niedługo potem Emil Młynarski dostrzegł muzyczne zdolności młodzieńca. Dyrektor Opery Warszawskiej podjął decyzję o zatrudnieniu Kiepury do chóru Teatru Wielkiego, jednak śpiewak nie utrzymał swojej pozycji w teatrze. Podczas prób do Halki Moniuszki chciał zaprezentować swoje umiejętności i wbrew wskazówkom dyrygenta przedłużał frazę, aby każdy dostrzegł wirtuozerię. Jak wiadomo, śpiewanie w chórze wymaga współpracy, w związku z czym Kiepurze odebrano rolę górala bardzo szybko.
To jednak nie powstrzymało Kiepury w dążeniu do spełnienia swoich marzeń. Dzięki ciężkiej pracy i ogromnemu zaangażowaniu zaledwie rok później zagrał tytułową rolę w Fauście Gounoda na deskach Opery Lwowskiej. Po tym debiucie powrócił do Warszawy, gdzie również wystąpił w tej roli. Młynarski zatrudnił go ponownie, tym razem jako solistę. Wkrótce Kiepura zagrał księcia Mantui w Rigoletcie Verdiego oraz Jontka w moniuszkowskiej Halce.
Kariera rozwijała się prężnie, a Jan Kiepura zatrudnił się w jednym z najważniejszych teatrów operowych na mapie świata – Theater an der Wien. W Wiedniu śpiewak został dostrzeżony przez prasę, która okrzyknęła go „królem tenorów”. Od 1928 roku Kiepura występował m.in. na scenach w Paryżu, Mediolanie, Chicago czy Wenecji.
Na dużym ekranie zadebiutował w 1930 roku w filmie Neapol, śpiewające miasto. Publiczność mogła go podziwiać także w takich produkcjach jak Kocham wszystkie kobiety, Czas cyganerii czy Pieśni miłości.
Kiepura zmarł nagle na atak serca w 1966 roku. Aby upamiętnić światowej klasy śpiewaka Stefan Półchłopek stworzył Festiwal im. Jana Kiepury, który co rok odbywa się w Krynicy-Zdrój. W 1984 roku funkcję dyrektora artystycznego festiwalu powierzono patronowi naszej Fundacji – Bogusławowi Kaczyńskiemu. Od 2003 roku organizował on także Europejski Festiwal im. Jana Kiepury.
Każdego roku, w połowie sierpnia, w ramach festiwalu publiczność może oglądać największe dzieła operowe, operetkowe i baletowe w wykonaniu najlepszych śpiewaków, tancerzy i muzyków.
